"Soms moet je jezelf eerst kwijtraken voordat je jezelf weer kunt vinden"
Deze zin hoorde ik op tv. Ergens bij een reclame, ik weet niet meer waarvoor- dit zinnetje bleef hangen ging weg en kwam weer terug.
Wat raakte mij, behalve dat het waar is? Wat bracht het bij mij boven? Gedachten aan een moeilijke tijd en ook dacht ik aan mensen in mijn omgeving die het moeilijk hebben. Maar ik dacht vooral aan de tijd dat ik op een tweesprong stond.
Meerdere keren in mijn leven heb ik op kruispunten gestaan. Moeten beslissen welke kant ik op ging. Soms gekozen met mijn verstand maar vaker gekozen vanuit mijn hart.
Op momenten dat ik mijzelf het meeste kwijt was en echt niet meer wist wat te doen en welke kant op te gaan, liet mijn verstand mij in de steek. Ik kon geen argumenten bedenken en liet uiteindelijk alles maar los. Ik liet mij leiden door mij hart en nam besluiten die ik niet kon beargumenteren maar wel de beste waren die ik kon nemen. Stuk voor stuk hielpen ze me verder de juiste kant op.
Ik volgende mijn hart met alle vertrouwen, zonder twijfel of het wel het juiste was.
Gek als ik terug kijk. Op momenten in mijn leven dat ik het echt niet meer wist, geen uitzicht meer had was mijn vertrouwen zo groot dat ik daar blind op vaarde. Maar op wie vertrouwde ik? Op God, Jezus, het Universum? Op alle drie? Op het befaamde Iets? Ik vertrouwde op dat wat niet zichtbaar is maar wel voelbaar. Noem het maar de voorzienigheid.
Ik vertrouwde mijn verstand niet. Want als ik het verstandelijk ging bekijken was wat mijn verstand mij aangaf niet altijd de juiste keuze, dat voelde ik. Ik werd dan ongelukkig, verdrietig bang en of boos. Wat ik bedacht en beargumenteerde had meer met anderen te maken dan met mijzelf. Als ik niet zoveel nadacht en gewoon deed waarvan ik voelde dat het goed was, ging het beter.
Als ik ging nadenken en in discussie ging met mijzelf over (wat dan ook) werd ik overstelpt met negatieve gevoelens en wilde ik mij afreageren op anderen. Anderen pijn doen, omdat ze mij pijn hadden gedaan. Het ergste was dat ik mijzelf daar meer pijn mee deed dan anderen. Als ik sarcastische opmerkingen maakte, gewoon om hun te raken in de hoop mijzelf beter te voelen dan werkte dat voor mij niet. Dan raakte ik mezelf echt kwijt. Ik ga een discussie niet uit de weg, maar ik hou van rust en stabiliteit. Ik wil leven vanuit liefde en niet vanuit haat. Stabiliteit is voor mij iets anders dan alles bij het oude laten. Stabiliteit is voor mij vertrouwen op het goede.
Liefde en verdraagzaamheid vind ik heel belangrijk. Ieder heeft het recht om zichzelf te zijn, ook als het niet in mijn beeld past. Door voor mijzelf te erkennen dat het mij ook pijn doet als ik een ander pijn probeer te doen zorgt ervoor dat ik voorzichtiger ben met wat ik terugkaats. Mijn opmerkingen konden zeer scherp zijn, ik voel de pijnpunten van een ander vaak goed aan. Dat wapen heb ik bewust neergelegd.
Ik voel nog steeds goed aan hoe het voor anderen is. Als een ander mij pijn deed of doet, dan zie en voel ik vaak ook hun kant. Dat maakt dat ik ook met hun meevoel. Ik voel ook hun pijn en onmacht. Als ik mij dan ga afreageren, dan doe ik mijzelf daarmee ook weer pijn. Ik zie en voel bijna altijd beide kanten. Soms lastig maar het help mij om milder te zijn naar beide kanten. Ingewikkeld maar waar.
Als ik vanuit mijn gevoel leef dan hoef ik mij niet te bewijzen. Ik hoef niet mee te doen, ik hoef mezelf niet te overschreeuwen.
Ik mag het gewoon laten gaan.
Dat is niet altijd gemakkelijk, soms ben ik gewoon heel boos door iets wat er gebeurd is, voel ik me benadeeld en eventueel aan de kant gezet. Of voelt het onrechtvaardig- dan mopper ik daar absoluut over. Ik stop mijn gevoel niet weg, ik laat het er zijn en dan ebt het weg.
Ik vraag mijzelf dan af of ik er iets aan kan veranderen, bij ja, ga ik dat proberen, bij nee, kan ik niet anders dan loslaten. Vechten tegen de bierkaai kost alleen energie en ik bereik er niets mee.
Boosheid met boosheid vergelden zorgt voor verdriet. Met een beetje begrip bouw je bruggen. Je herstelt het vertrouwen in jezelf en in elkaar. Begrip geeft groei en mogelijkheden. Jij houdt er ook niet van om afgebrand te worden, de ander ook niet. Een ander is in wezen niet veel anders dan jij. Vaak ook kwetsbaar en bang. De één is al sterk genoeg om ervoor uit te komen, de ander nog niet. Die stopt het nog weg onder een laag angst en boosheid.
Op het moment dat jij ontdekt dat de wereld en de mensen om je heen anders zijn dat jij altijd dacht. Dat je ontdekt dat jij anders in het leven wil staan. Dan raak je jezelf kwijt.
Een mooi moment.
Want vanaf dan mag jij jezelf weer gaan vinden. Jouw ware zelf!
Een Liefdevolle dag ♡
