Heb je dat ook? Dat er steeds meer van je verwacht wordt in minder tijd? Zelfs als het afspraken met jezelf betreft? En dat nee zeggen bijna niet mogelijk is?
We willen zoveel en hebben zo weinig tijd. Haast, haast en nog eens haast. Doodmoe worden we ervan, en toch gaan we maar door. Net een dieseltrein met zware lading die de berg afgraast; nNiet te stoppen.
Totdat…
We net als de trein ontsporen en in de kreukels liggen.
Weet jij waar de noodrem zit? De rode hendel met de tekst in geval van nood?
Aan de noodrem trekken voordat het mis gaat, dat zou mooi zijn. Vaak lukt het niet, we denderen door totdat het te laat is. Achteraf weet je dan precies te vertellen welke signalen dat het mis dreigt te gaan je hebt genegeerd. Dan is er ook nog eens spijt dat je niet geluisterd hebt, misschien zelfs schuld gevoel. Schuldgevoel heb je niets aan- dat is jezelf straffen. Het is zoals het is. Spijt heeft ook alleen maar zin als je de les erdoor leert. Waar je wel iets aan hebt is ontdekken welke overtuigingen en patronen eraan voorafgingen. Wat kun je ervan leren? Hoe kun je het proberen te voorkomen, dan wel op tijd leren in te grijpen. Dat is veel interessanter en het helpt.
Spijt en schuldgevoel helpen je niet om iets te voorkomen, ze zorgen alleen voor een rotgevoel. Daarnaast lijkt het net alsof je iets bewust doet. Dat kan ik me niet voorstellen.
En waar heb je schuld aan? Ben jij verantwoordelijk dat er zoveel eisen gesteld worden, dat er zoveel werk te doen is, dat alles 24 uur doorgaat? Ben jij ervoor verantwoordelijk dat jij zoveel taken hebt? Geloof mij, daarvoor ben jij niet verantwoordelijk.
Maar waar ben je dan wel verantwoordelijk voor? Voor jezelf en het bewaken van jouw grenzen. Keuzes maken wat lukt wel en wat niet. Jezelf belangrijk genoeg vinden om tegen een taak of een ander nee te kunnen zeggen.
Iemand anders kan veel van jou eisen en zal doorgaan met eisen als jij niet stop zegt.
De verwachtingen zijn hoog, maar of ze reëel zijn?
Karakter en persoonlijkheid spelen ook een rol. Gelukkig zijn we allemaal anders. Dat betekend ook dat we niet allemaal hetzelfde om kunnen gaan met de eisen die aan ons gesteld worden en dat het ook verschillend is wat we aankunnen.
Het is jouw verantwoordelijkheid om daar op te letten en dat aan te geven. Zolang jij niet aangeeft dat het teveel is gaat het door.
De verantwoordelijkheid afschuiven op anderen en drukte gaat dan ook niet op. Jij hebt de regie en jij hebt de verantwoordelijkheid om stop te zeggen en aan de noodrem te trekken. Ga in gesprek en dan zul je ontdekken dat er veel meer mogelijk is dan gedacht.
Hoe weet je nou of je het te druk hebt?
Als je lange tijd te veel van jezelf vraagt dan ga je dat merken. Slecht slapen, snel uit je humeur, snel uit je slof schieten, niets kunnen hebben, eventueel snel huilen- je moe voelen of nergens zin in hebben. Als je aan al deze voorwaarden voldoet dan lig je eigenlijk al naast de rails ook al heb je het nog niet door. Iedereen ziet je al liggen alleen jijzelf nog niet.
Heb je een paar symptomen dan is het tijd om de noodrem in werking te zetten. Je bent dan nog op tijd om een totale crash te voorkomen. Samen met je omgeving en eventueel een coach kun je
dan weer snel op de rit geholpen worden. Even rustiger en kalmer aandoen is niet genoeg om de dreiging weg te nemen.
Op tijd signalen leren herkennen, je grenzen leren kennen en respecteren zijn voorwaarden om weer volledig aan al het verkeer deel te kunnen nemen. Voorwaarden om te zorgen dat je niet weer met
hetzelfde uitvalt of crasht.
Soms lukt dat alleen, maar vaker heb je iemand nodig die je helpt herkennen van jouw valkuilen. Valkuilen herkennen is uiteraard niet genoeg, een nieuwe reactie erop vinden is minstens zo belangrijk.
Liefdevolle dag ♡