Het leven wordt vooruit geleefd en achteruit begrepen.
Dat was een uitdrukking die mijn vader vaak gebruikte als we samen spraken over hoe dingen en je leven ineens kan veranderen. Vooral als het plotseling lijkt en het gevoel van onbegrip groot is.
Veranderingen kunnen ineens in golven op je af lijken te komen. Achteraf als het weer wat rustiger is geworden kun je terugkijken. Bij dat terugkijken kun je soms ontdekken dat er signalen zijn geweest die je toen niet gezien hebt.
Vaak betekend dat begrip en er ontstaat rust. Dat is mooi.
Tenminste als je jezelf de tijd geeft om er achteraf bij stil te staan. Leef je door zonder terug te kijken dan kan het vaak negatief in je leven aanwezig blijven en op de gekste momenten terug komen. Net zolang totdat je er niet meer omheen kunt en dan heeft het zijn verwoestende werking al gedaan.
De laatste tijd heb ik in een behoorlijk woeste stormachtige zee gedobberd. Mijn roer was kwijt!
Geen idee waarheen ik ging of wat er op mij af zou komen.
Veel met verschillende mensen gepraat, gaf even rust.
Zoals je waarschijnlijk weet, als je mij een beetje kent 😉 alle antwoorden zitten in jezelf.
Als de kwestie groot en diep gaat, is naar binnen keren voor mij ook moeilijk.
Moeilijk maar wel noodzakelijk.
Ik heb hulp gezocht bij een collega coach en samen met haar lukte het mij de verbinding met mijzelf te helen.
Vanuit dat helen kon ik mij ook weer verbinden met mijn vertrouwen. Zo fijn!
Want verbinding met mijzelf en mijn vertrouwen is mijn kompas waarop ik leef.
Ik wist niet hoe roerloos ik was totdat ik mijzelf terugvond.
Oude wonden uit het verleden kun je vaak en lang afdekken. Totdat het niet meer gaat.
Ik dacht dat ik het goed in beton gegoten had, ver en diep weggestopt had en ook overspoten met onzichtbaarheidsverf er nooit meer last van zou hebben.
Tja ons brein geeft je die illusie dat het kan werken. Maar mijn hart en lijf wisten altijd al dat het naar buiten en verwerkt diende te worden.
Dus dan doe ik dat nu maar hé 😊
Een trauma uit mijn jeugd kwam via een nog meer traumatische ervaring van een ander familielid naar de oppervlakte.
Ik werd na een worsteling van jaren door die persoon in vertrouwen genomen. Gevolg bij mij kwam ook alles weer boven.
Het zette mijn leven flink op de kop. Wat ik dacht goed weg te hebben gestopt en het idee dat ik het grotendeels verwerkt had bleek een illusie van mijn brein.
Elk gevoel wil gevoeld worden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Stap voor stap ben ik ermee aan de slag gegaan.
Beginnen met praten. Mijn partner, vrienden en mezelf.
Praten is het begin. Naar binnen keren en voelen wat het met mij doet was moeilijk. Ik bleef in een cirkel en kon er niet uit breken. Welke hulp had ik nodig en waar kon ik dat krijgen, deze vraag kon ik pas beantwoorden na zelfonderzoek. Wat wilde ik bereiken waar wilde ik zicht op wat wilde ik winnen?
Het antwoord daarop werd steeds duidelijker.
De juiste coach gevonden en een afspraak gemaakt. En doordat ik mezelf hulp gunde van de juiste persoon en open stond voor alles wat er nodig was kon ik erkennen en daarna helen
Vanuit dat helen kon ik mij ook weer verbinden met mijn vertrouwen. Zo fijn!
Want verbinding met mijzelf en mijn vertrouwen is mijn kompas waarop ik leef.
Ik wist niet hoe roerloos ik was totdat ik mijzelf terugvond.
Dit heeft veel losgemaakt in mijzelf anderen en ook de manier waarop ik in de wereld sta. Ik ben weer aan het groeien. Deze ervaring verrijkt mij. Ik ben weer een stukje meer mijzelf en dat mag er zijn.
Elke ervaring helpt mij om een beter mens te zijn, maar zeker ook een beer coach.
Mijn vertrouwen is groter, mijn rust en zijn is dieper dan het hiervoor was.
Dat zijn de cadeaus die onder ellende verborgen liggen.
Er is ook een gezegde (on)heil komt nooit alleen.
Ook dat is nu het geval.
Ik schrijf (on)heil, want ik denk dat er meer heil dan onheil inzit. Ook al voelt het in eerste instantie als niet leuk. Juist in onverwachte (lastige) dingen kunnen cadeautjes zitten, zoals ik hierboven al aangaf.
Ik denk een goede verstandhouding met een aantal mensen te hebben. Goede klik en ik dacht dat ze open waren. Feedback kunnen ontvangen en erover praten vind ik heel belangrijk. Vroeger voelde dat niet altijd zo, ik nam het persoonlijk.
Ondertussen heb ik geleerd dat als het niet goed voelt, dan is er iets bij mij getriggerd waar ik onderzoek naar mag doen. De emoties die ik ervaar zeggen iets over mij en niets over de ander.
Dat is een les die de ander in deze nog mag leren. Mijn feedback, wat ook een soort meedenken is, is niet goed gevallen en ik ben aan de kant gezet.
Ik ben meer verbaasd over deze onverwachte wending dan welk ander gevoel ook.
Dit wat er gebeurd is heeft niets met mij maar alles met hen te maken.
Jammer dat het zo loopt,
maar aan de andere kant is het misschien maar goed ook. Mensen die zo in het leven staan en niet tegen feedback kunnen leveren mij negativiteit op en dat wil ik niet meer.
Daarom denk ik dan ook dat het goed is dat het zo gaat als het gaat. Ik kan hier niets mee en wil er ook niets mee. De verbazing blijft.
En dan als ik denk dat de rust langzaam terugkeert, komt er nog iets op mijn pad waar ik blijkbaar onrustig van word. Nou ja mijn ego/brein wordt er onrustig van, mijn hart niet.
Want ook wat daar uitkomt maakt niet echt verschil voor mijn toekomst.
Dus laat ik dat lekker over mij heenkomen. Kost me tijd en dat vind ik het meest vervelende.
Leven is in beweging zijn en weten dat er niets constant is behalve verandering zelf.
Een rits aan kleine voorvallen kunnen samen een grote brok worden.
Niet alles hoef je alleen te doen, hulp vragen mag.
Vroeger vond ik dat ook erg lastig. Nu niet meer.
Zonder de hulp van deze collega coach in te schakelen was ik niet zover gekomen als ik nu ben.
Ik gun mij dat.
Ik gun mijzelf rust en geluk.
Wil jij dat ook?
Aarzel dan niet en vraag een kennismaking gesprek aan op mijn kosten.
Je wordt er altijd beter van.
Zoals meerdere cliënten van mij zeggen: “Iedereen heeft een Lidy in zijn of haar leven nodig”.
Liefdevolle dag
♡
Lidy