Een wijze les van mijn moeder🙏🏻
Een foto uit de oude doos
😊
Op deze foto zie je mij en mijn moeder tijdens een vakantie met ons 2en.
Een hele fijne herinnering die ik koester en die een speciaal plekje in mijn hart heeft.
De wijze les waar dit stukje over gaat leerde ik van mijn moeder. Ons gesprek vond meer dan 44 jaar geleden plaats.
Begin jaren 80 ging ik naar de sociale academie. Gezinsmaatschappelijk werkster.
Het was af en toe erg pittig.
Theorie van de meeste vakken was goed te doen. De uitdaging zat meer op het persoonlijke en emotionele vlak.
Leuke mensen en leuke opleiding voor een sociaal en met medemens betrokken persoon zoals ik, dat zeer zeker.
Begin jaren 80, geen internet, geen mobiele telefoon, zelfs geen vaste telefoon in mijn studenten huis.
Wel 1.5 tot 2 uur reizen met de trein en bellen vanuit een telefooncel, met jawel, een draaischijf.
Brieven en kaarten schrijven was nog de normaalste zaak van de wereld.
De wereld was anders. Het studenten leven is een ervaring op zich
Ik heb in die 4 jaar meer levenservaring opgedaan dan de 20 jaar ervoor.
Mooie en minder mooie dingen.
Het gesprek dat ik voerde met mijn moeder, staat mij nog altijd bij. Ik deel het vaak.
Ik weet de aanleiding niet meer precies.
Behalve dan dat het gaat over gedrag thuis, het afreageren.
Wat in dit geval handig is om te weten is dat ik het jongste kind ben en 6e dochter.
In dit gesprek heb ik een les van mijn moeder geleerd die het gevolg is van haar ervaring met pubers.
Ik deel deze les regelmatig met mijn cliënten. Af en toe krijg ik te horen wat het voor hun betekend heeft. Dan ben ik blij.
Mijn moeder en ik zaten aan de eettafel.
Zij op haar vaste plek en ik min of meer op mijn lievelingsplek.
We praatten over een les of lessen die op de academie gehad had, waarschijnlijk iets met psychologie en adolescenten.
Mooi he, hoe Tijdens het schrijven van deze blog steeds meer herinneringen boven komen
We zaten aan tafel en ik wilde van mijn moeder weten hoe ik was als puber.
Of ik verschilde van mijn zussen en wat haar aanpak was.
Ik vond van mijzelf dat ik niet extreem gepuberd heb. (Vinden we toch allemaal van onszelf?)
Volgens mijn moeder hebben we allemaal op onze eigen manier gepuberd.
Tja daar kon ik niet veel mee 🤪
En ze vond het meestal wel meevallen.
Het gebeurde vaak, vooral op de middelbare school, dat een van ons met een rot humeur thuiskwam.
Boos stormden we binnen. Tas in de ene hoek, jas in een andere.
Vaak begon het al buiten en lag de fiets ergens op een plek waar het niet hoorde.
Mijn moeder had geleerd om op dat moment geen discussie aan te gaan.
Ze liet ons meestal gewoon ff uitrazen. Mopperend en stampend de trap op naar boven.
Zoals ik nu weet, emoties moeten er een keer uit.
Vooral opgekropte emoties die door plaats, situatie of omstandigheden niet geuit konden worden.
En waar je je veilig voelt kun je ze niet meer
tegenhouden. Dus laat je ze gaan.
Dat is geen bewuste keuze maar iets dat gebeurt en bijna niet tegen te houden is.
En niet alleen pubers hebben daar last van heb ik in mijn praktijk gemerkt.
Mijn moeder had dus geleerd tot 10 te tellen en even afstand nemen
De boosheid of frustratie waren niet voor haar bedoeld, ze moesten alleen geuit worden.
Ik vond dat echt knap van haar, dat ze het verschil voelde en zich niet persoonlijk aangevallen voelde.
Na een tijdje kwamen we zelf naar beneden of mijn moeder riep voor de thee.
Pas dan vroeg ze of we onze spullen op de juiste plek wilden opbergen.
Wat we bijna altijd zonder gemopper deden.
Het moraal van dit verhaal:
- Neem het niet persoonlijk
- Ga niet in discussie
- Geef ruimte aan stoom afblazen (soms letterlijk tot 10 tellen)
- Daarna is er weer ruimte voor een stukje redelijkheid en eventueel gesprek.
Puber zijn is niet altijd makkelijk. Hormonen en veranderingen zorgen vaak voor veel onzekerheid. Lastig.
Stress, boosheid en frustratie kunnen soortgelijke
reacties opwekken.
Ook dan is het misschien handig om bovenstaande punten toe te passen. Ik denk dat het de sfeer in huis positief kan beïnvloeden.
Thnx mam
Liefdevolle dag ♡